Przedmowa od redakcji: Niniejszy tekst jest dokumentem partyjnym TKP/ML, jednak data publikacji w oryginalnym źródle nie została podana. Publikujemy ten tekst z uwagi na jego znaczenie historyczne, ponieważ przedstawia on rys historyczny partii, która dziś prowadzi wojnę ludową w Turcji. Zaznaczamy jednak, że część analiz z tego tekstu słuszna była klikadziesiąt lat temu – przede wszystkim obecnie Turcja to kraj nowoimperialistyczny, a nie półkolonia. Niemniej jest to tekst bardzo cenny i godny uwagi do zrozumienia warunków klasowych i politycznych kształtujących turecką rzeczywistość od upadku Imperium Osmańskiego.
Tło historyczne
Zanim powstała Republika Turecka, Imperium Osmańskie utrzymywało się z grabieży terytoriów znajdujących się już pod jego kontrolą, a także z najazdów na sąsiednie ziemie. Podczas gdy inne kraje zaczynały rozwijać nowoczesne burżuazyjne gospodarki przemysłowe, rewolucja przemysłowa nie dotarła do Imperium Osmańskiego przed końcem XIX wieku; był to kluczowy czynnik jego upadku. Kryzys ten przyspieszył pod koniec XIX wieku, pogłębiony przez działania Francji i Wielkiej Brytanii, które założyły własne biura finansowe w Turcji w celu ściągnięcia długów.
Gospodarka w tym czasie znajdowała się w rękach klasy, która składała się z nielicznych niemuzułmańskich obywateli, którzy współpracowali z zagranicznymi imperialistycznymi mocarstwami. Ludzi tych nazywamy burżuazją kompradorską. W tym samym czasie wyłaniająca się turecko-muzułmańska burżuazja, znana jako młodoturcy, z których część wykształciła się w Europie, rozpoczęła działania mające na celu przejęcie kontroli nad gospodarką od kompradorów i powstrzymanie załamania gospodarczego. Republika Turecka została utworzona 29 października 1923 roku. Podczas I wojny światowej Imperium Osmańskie było sojusznikiem Niemiec, a ponieważ Niemcy zostały pokonane, Turcję spotkał ten sam los. Po klęsce, Turcja natychmiast znalazła się pod okupacją brytyjskich, francuskich i włoskich sił imperialistycznych. Okupacja podsycała nienawiść w masach, powodując, że tworzyły one antyokupacyjne grupy oporu. W wyniku klęski Turcji w I wojnie światowej, turecko-muzułmańska burżuazja kompradorska straciła kontrolę na rzecz imperialistycznych okupantów. Próbując odzyskać władzę, sformułowała hasła mające na celu zdobycie poparcia wszystkich grup i klas tureckiego społeczeństwa, w tym Kurdów. To właśnie ta grupa stała za antyokupacyjnym powstaniem znanym jako «Wojna o Wyzwolenie» w latach 1919-1923.
Jednak gdy kemaliści doszli do władzy, w celu ochrony swojego sojuszu z imperialistami wprowadzili reakcyjne i barbarzyńskie metody kontrolowania ludzi. Korzystając z włoskiego faszystowskiego kodeksu karnego jako przykładu, nowa turecka konstytucja z 1924 r. została skutecznie opracowana w taki sposób, że nawet najbardziej podstawowe prawa człowieka zostały odebrane. Wolność słowa i wolność prasy zostały stłumione. Organizowanie zgromadzeń i strajków stało się nielegalne. Jakakolwiek krytyka rządu, pisemna lub ustna, w prasie lub sztuce, była zabroniona.
Rząd potrzebował wsparcia Kurdów podczas wojny wyzwoleńczej, stąd jego obietnice dotyczące praw narodowych. Ale wsparcie Kurdów było zbędne dla kemalistów po zdobyciu przez nich władzy, co bardzo wyraźnie zilustrowała masakra Kurdów w 1925 r. podczas powstania szejka Saida. Drugie powstanie trwało od 1927 do 1930 roku, a trzecie, znane jako powstanie w Dersim (w latach 1936-1938), pochłonęło życie tysięcy Kurdów.
Kemalizm
Oficjalna wersja historii państwa tureckiego w tym okresie w bardzo niewielkim stopniu przypomina rzeczywiste wydarzenia. Nic dziwnego, że oficjalna wersja nie przedstawia wydarzeń jako okresu wyzysku, prześladowań i masakr. Historia Republiki Tureckiej oraz idee i charakter przywódcy tureckiej burżuazji, Mustafy Kemala, zostały zniekształcone od początku do końca. Tureccy obywatele są indoktrynowani ideami kemalistowskimi od najmłodszych lat. Intencją jest wpojenie ludziom, że jeśli będą kochać Mustafę Kemala, to pójdą do nieba, a jeśli nie – do piekła. Kemalizm jest przedstawiany jako jedyna słuszna ścieżka, którą należy podążać. Wszyscy oskarżają się nawzajem o to, że nie są prawdziwymi kemalistami, a w międzypartyjnych walkach politycznych jest to często podawany powód, aby kogoś potępić. Jeśli przyjrzymy się Mustafie Kemalowi i czynom jego zwolenników, łatwo dostrzec prawdziwy charakter kemalizmu. Po pierwsze, kemalizm jest przeciwny wszelkim postępowym siłom. W latach okupacji kraju przed 1923 r. kemaliści nawiązali dobre stosunki ze Związkiem Radzieckim, otrzymując od niego wsparcie moralne i finansowe. Spowodowało to, że okupujący imperialiści zostali zmuszeni do ustępstw w wojnie wyzwoleńczej. Gdy tylko osiągnięto porozumienie z siłami okupacyjnymi, kemaliści podjęli działania przeciwko wszystkim demokratom, rewolucjonistom i komunistom. Po drugie, kemalizm jest faszystowski. Nie wahał się masakrować, więzić, wyganiać i wieszać robotników, chłopów i ludzi, którzy próbowali domagać się swoich podstawowych praw, takich jak prawo do pracy, edukacji, podziału ziemi i wolności osobistej. Innym przykładem dwulicowości Kemala było jego podejście do Tureckiej Partii Komunistycznej (TCP). Jej przywódca Mustafa Suphi przebywał w Związku Radzieckim wraz z 14 członkami Komitetu Centralnego. Utworzyli oni TCP 10 września 1920 roku w Baku. W następnym roku Mustafa Kemal wezwał ich z powrotem do Turcji z zaproszeniem do połączenia sił i wspólnego «wyzwolenia» nowego kraju. W drodze powrotnej, podczas przeprawy przez Morze Czarne, zostali zamordowani przez kemalistów. Kemalizm uosabia również skrajny nacjonalizm i rasizm; rasizm jest szczególnie skierowany przeciwko narodowi kurdyjskiemu, a także innym mniejszościom. Kemaliści obiecali niepodległość i wolność narodowi kurdyjskiemu w latach okupacji, aby zyskać jego poparcie podczas wojny wyzwoleńczej. Po wojnie, kiedy domagali się spełnienia obiecanych żądań, otrzymali odpowiedź przeczącą, co doprowadziło do masakr, w których zginęły dziesiątki tysięcy Kurdów. Kemalizm odegrał aktywną rolę we współpracy z imperialistycznymi mocarstwami, które były zaangażowane w tłumienie antyfaszystowskich i antyimperialistycznych elementów wśród narodów Bliskiego Wschodu i innych. Pod rządami kemalistów Turcja nadal była wykorzystywana przez imperialistów, zwłaszcza przez USA. Nawet po śmierci Mustafy Kemala i jego współpracowników ideologia kemalistowska nadal przenikała idee ludzi o różnych przekonaniach politycznych i tak naprawdę dopiero w latach siedemdziesiątych XX wieku ktokolwiek był w stanie przeanalizować jej reakcyjny i faszystowski charakter oraz walczyć z nią. Pionierem tego myślenia był lider TKP(ML), Ibrahim Kaypakkaya, którego wypowiedzi spotkały się z drwinami i wyrazami zaszokowania ze strony innych partii lewicowych.
Zerwanie z kemalizmem
Jakie było stanowisko ruchów lewicowych i postępowych do lat 70.? Wszystkie partie i grupy, w tym lewicowe, uważały Mustafę Kemala i kemalizm za pozytywną siłę w tureckim społeczeństwie. Do tego czasu zwolennicy Tureckiej Partii Komunistycznej i innych ugrupowań lewicowych nie byli w stanie stworzyć odpowiedniego programu przeciwko kemalizmowi lub władzy politycznej faszystowskiego państwa. Zamiast podejmować niezależne kroki rewolucyjne, zawsze byli powiązani z jedną z głównych partii w systemie: Cumhuriyet Halk Partisi (Republikańska Partia Ludowa) i Adalet Partisi (Partia Sprawiedliwości). Jednak między 1965 r. a początkiem lat 70. walka klasowa zaostrzała się, a sytuacja rewolucyjna rozwijała się, odzwierciedlając rewolucję kulturalną w Chinach i ruchy studenckie w Europie. Masy, a zwłaszcza młodzież, walczyły coraz bardziej otwarcie przeciwko niesprawiedliwości w Turcji i przeciwko zdominowaniu Turcji przez imperialistyczne mocarstwa. Walka rewolucyjna i radykalizm przeciwko faszyzmowi, imperializmowi i rewizjonizmowi przyciągały masy. Z tego masowego ruchu wyłoniły się radykalne drobnomieszczańskie organizacje i partie, na przykład THKP-C (Front Tureckiej Partii Ludowo-Wyzwoleńczej) i THKO (Turecka Armia Ludowo-Wyzwoleńcza). Mimo że ideologia tych organizacji była sprzeczna z kemalizmem w wielu praktycznych i teoretycznych aspektach, nadal uważały się one za zwolenniczki kemalizmu. Zdumiewającą ilustracją tego były okrzyki «Niech żyje kemalizm» wznoszone z szafotu przez członków tych partii, którzy zostali straceni przez kemalistów po przewrocie wojskowym w 1971 roku. Rewolucyjne kadry w latach siedemdziesiątych nie rozumiały ideologii kemalistowskiej i struktury państwa, która została ukształtowana przez ideologię kemalistowską, ponieważ źle ją przeanalizowali i pozostawali zwolennikami kemalizmu.
Znaczenie rewolucji chińskiej
Zanim zaczniemy mówić o powstaniu naszej partii Komunistycznej Partii Turcji (Marksistowsko-Leninowskiej), warto przyjrzeć się Rewolucji Kulturalnej w Chinach. Lata sześćdziesiąte były latami konfliktu między Pekinem, a Moskwą. Po śmierci Stalina, Chruszczow i jego klika doszli do władzy w Związku Radzieckim. Ich polityka wewnętrznie podkopywała gospodarkę socjalistyczną poprzez ponowne wprowadzenie pracy najemnej i angażowanie się w ucisk klasy robotniczej. Zewnętrznie «Związek Radziecki» zaczął zachowywać się jak imperialistyczna potęga; ingerując w wewnętrzne sprawy innych krajów, eksportując kapitał i broń oraz angażując się w nierówne stosunki handlowe z krajami Trzeciego Świata. Ich teoria i praktyka były całkowicie oderwane od marksistowsko-leninowskiej linii, która jest nierozerwalnie związana z proletariatem i masami na całym świecie. Ich próby zniszczenia socjalizmu poprzez wprowadzenie biurokratyczno-burżuazyjnych zasad i ostatecznie przez stanie się socjalimperialistami, określono jako «współczesny rewizjonizm». W rezultacie «Związek Radziecki» głosił wsteczną linię w każdej kwestii, przed którą stawali komuniści i postępowcy. Ostatecznie w Międzynarodowym Ruchu Komunistycznym istniały dwa obozy: jeden większościowy, składający się z współczesnych rewizjonistów kierowanych przez Związek Radziecki oraz drugi, mniejszy obóz rewolucyjny, obejmujący Komunistyczną Partię Chin (KPCh), Albańską Partię Pracy i kilka innych małych partii i grup. Ten drugi przeprowadził kontratak przeciwko rewizjonizmowi Chruszczowa i biurokratyczno-burżuazyjnemu pacyfizmowi, reprezentując rewolucyjną linię marksistowsko-leninowską. W tym samym czasie podobny ruch rewizjonistyczny pojawił się w Chinach i nawet w ramach KPCh doszedł do władzy. W tym czasie Mao wyczuł niebezpieczeństwo i zdecydował, że potrzebna jest druga rewolucja. W 1966 r. rozpoczął się zaskakujący ruch polityczny, do którego zachęcał sam Mao, znany jako Rewolucja Kulturalna. Miliony młodych ludzi wyszły na ulice, aby wyrazić swoje niezadowolenie i krytykę urzędników, ich korupcji i nadużyć władzy oraz przywilejów. Dzięki masowemu poparciu Rewolucja Kulturalna umożliwiła rewolucjonistom przejęcie władzy. Zaatakowała również rewizjonistyczną, pacyfistyczną linię Chruszczowa. Rewolucja kulturalna była inspiracją dla mas na całym świecie. Jej dynamiczny efekt można było zaobserwować w Azji, Afryce i Ameryce Łacińskiej, gdzie zainspirowała i zachęciła do wielu rewolucji, a także pobudziła rewolucyjną walkę o wolność w innych krajach. Jednym z tych krajów była Turcja, gdzie TKP(ML) została założona przez Ibrahima Kaypakkayę 24 kwietnia 1972 roku. Stwierdził on, że TKP(ML) była teoretycznie, politycznie i ideologicznie wynikiem Wielkiej Proletariackiej Rewolucji Kulturalnej, co odróżniało TKP(ML) od wszystkich innych partii. Ponieważ teoria naszej partii była jasna od samego początku, taki też był nasz program. W latach 1968-1971 drobnomieszczańskie radykalne organizacje, takie jak Turecka Partia i Front Wyzwolenia Ludowego (THKP-C) i Turecka Armia Ludowo–Wyzwoleńcza (THKO), przyciągnęły do rewolucyjnej walki wielu nowych zwolenników. Ludzie ci wcześniej wyznawali rewizjonistyczną, pacyfistyczną i reformistyczną politykę i wspomniane organizacje odegrały kluczową rolę w przebudzeniu ich świadomości politycznej. Pomimo sukcesów pod względem rewolucyjnego radykalizmu, nie były one w stanie odkryć prawdziwej struktury i charakteru państwa tureckiego, ponieważ nie zastosowały odpowiednio marksistowsko-leninowskiej analizy tego problemu. Nasza partia nie popełniła tego samego błędu: według Ibrahima Kaypakkayi «kemalizm jest przykładem faszystowskiej ideologii państwa». Turecki rząd upadł, lewicowe ugrupowania zostały zmiażdżone, a niektóre z nich musiały zaakceptować pogląd TKP(ML) na kemalizm po faszystowskim przewrocie wojskowym we wrześniu 1980, po raz kolejny udowadniającym, że kemalizm jest niczym innym jak faszyzmem. Po 1980 r. stało się jasne, że analiza tureckiej i światowej historii przez TKP(ML) była najdokładniejsza, podobnie jak nasze podejście do «kwestii narodowej» («kurdyjskiej kwestii narodowej») i innych problemów rewolucji. Ideologicznie i politycznie program TKP(ML) był sprzeczny z programem innych partii i grup rewolucyjnych, co tylko służyło wzmocnieniu naszego programu, zwłaszcza w odniesieniu do kemalizmu. Przywódcy niektórych z tych grup deklarowali, że są prawdziwymi zwolennikami kemalizmu, ale było to wynikiem ich błędnej analizy jego historii.
Założenia Komunistycznej Partii Turcji i podsumowanie jej programu
Komunistyczna Partia Turcji (Marksistowsko-Leninowska) została założona 24 kwietnia 1972 r. w wyniku rozłamu w TIIKP (Tureckiej Rewolucyjnej Partii Robotniczo-Chłopskiej) z powodu ostrego podziału między linią marksistowsko-leninowską a linią rewizjonistyczną. Między tymi dwiema liniami przez długi czas toczyła się wewnętrzna walka ideologiczna, która przybrała formę walki dwuliniowej. Ilekroć istnieją istotne różnice między linią burżuazyjną a linią rewolucyjną, sprawy przybierają taką postać. W rzeczywistości to linia rewizjonistyczna była silniejsza w TIIKP. Kiedy rewizjoniści zdali sobie sprawę, że nie będą w stanie odpowiedzieć na marksistowsko-leninowską krytykę ideologiczną, uknuli spisek mający na celu zamordowanie lidera linii ML, Ibrahima Kaypakkayi. Ale plan się nie powiódł, ponieważ samemu Kaypakkayi udało się przekonać do siebie potencjalnego zabójcę, a grupa ML ogłosiła rozłam w TIIKP. Przeanalizujmy teraz teorie stojące za programem TKP(ML):
W sferze międzynarodowej
Światopogląd i przywódcy proletariatu
Światopogląd TKP(ML) opiera się na marksizmie, leninizmie i maoizmie (MLM). Uważamy, że marksizm jest prawdziwą i żywą nauką, która została opracowana przez Marksa i Engelsa. Jak wiemy, wszyscy przywódcy rewolucyjni wnieśli ilościowy wkład w marksizm, ale jedynymi, którzy wnieśli wkład jakościowy, byli Marks, Engels, Lenin, Stalin i Mao, to znaczy, że dokonali oni znaczących uzupełnień, które okazały się słuszne w teorii i praktyce. Innymi słowy, przywódcami światowego proletariatu są: Marks, Engels, Lenin, Stalin i Mao Zedong. Ponieważ wkład Mao w marksizm był tak rozległy i ponieważ dotyczy on kwestii rewolucji w krajach półkolonialnych i półfeudalnych, rozszerzamy światopogląd ML, aby go uwzględnić (MLM).
Problemy socjalizmu, tendencje regresywne i walka klas w socjalizmie
W socjalizmie nadal istnieją klasy, nierówność pod względem bogactwa i władzy. Niektóre grupy będą walczyć o umocnienie swojej władzy i przywilejów i będą w tej walce wspierane przez elementy starej klasy rządzącej. Przeciwko nim stanie klasa robotnicza i masy pracujące, których interesem jest zbudowanie społeczeństwa bezklasowego. Walka ta będzie toczyć się najbardziej zaciekle w partii i państwie, które są centralnymi instytucjami politycznymi. Nic nie może istnieć bez swojego przeciwieństwa. Jeśli socjalizm oznacza władzę proletariatu, tj. dyktaturę proletariatu, musi istnieć inna klasa, a mianowicie klasa burżuazyjna, której dyktatura jest narzucona. Rzeczywiście, nauka MLM definiuje państwo w ten sposób: «Państwo jest organem rządów klasowych, organem ucisku jednej klasy przez drugą». Kontrola nad państwem jest kwestią kluczową, ponieważ państwo sprawuje władzę fizyczną. Pytanie brzmi, czy ta władza jest sprawowana w imieniu klasy robotniczej, czy w imieniu jej wrogów. Dopóki istnieje proletariat, walka o władzę i zwierzchnictwo między nim a innymi klasami jest nieunikniona. Dopóki istnieje podział pracy, prawo burżuazyjne, produkcja towarowa, różnice między obszarami wiejskimi i miejskimi, klasa uciskająca i klasa uciskana, dopóty będzie istniał antagonizm między klasami i walka między nimi. Jednak walka klasowa trwa nadal, a rewizjonizm to określenie tych ideologicznych i politycznych działań i praktyk, które są wykorzystywane do atakowania klasy robotniczej i dyktatury proletariatu. Rewizjonizm istnieje zarówno na poziomie krajowym, jak i międzynarodowym. Mao zachęcał masy do ideologicznej i politycznej walki z rewizjonizmem i kontrrewolucyjnymi ideami, zarówno wewnątrz partii, jak i poza nią.
Rewolucyjny marksizm i rewizjonizm w światowym ruchu komunistycznym
Wraz z rozwojem i rozkwitem MLM walczy nie tylko z kapitalizmem, ale także z rewizjonizmem. Konflikt między MLM a obozami rewizjonistycznymi istniał zawsze, ale pierwszy wielki podział nastąpił po śmierci Stalina, kiedy to Chruszczow i jego klika doszli do władzy w 1956 roku. Zaatakowali oni marksizm-leninizm i jego zasady, a do 1963 r. podział ten stał się wyraźny, z dwoma obozami ścierającymi się ideologicznie i politycznie. Pierwsza grupa, która stanowiła większość, była kierowana przez Komunistyczną Partię Związku Radzieckiego (KPZR) i obejmowała samą KPZR, partie komunistyczne bloku wschodniego i niektóre inne partie. Drugi obóz był prowadzony przez Komunistyczną Partię Chin i obejmował Albańską Partię Pracy oraz kilka innych partii. Mao przewidział skutki rewizjonizmu, a dalsze wydarzenia na świecie dowiodły, że miał rację. Zgodnie z jego przewidywaniami, rezultatem rewizjonizmu było przekształcenie gospodarki socjalistycznej w imperialistyczną, państwa socjalistycznego w imperialistyczne, a partii komunistycznej w burżuazyjno-biurokratyczną. Zmiany te doprowadziły do korupcji i kontrrewolucji. Rewizjonistyczna polityka zapoczątkowana przez Chruszczowa utorowała ostatecznie drogę Gorbaczowowi. Świadczy o tym również krytyka socjalizmu i Stalina przez Gorbaczowa. Rewizjonizm, kontrrewolucja i odwrót od socjalizmu mają miejsce nie tylko w Związku Radzieckim i Chinach, ale także w Albanii, Wietnamie i wszystkich krajach Bloku Wschodniego. Kontrrewolucja, która miała miejsce w Chinach po śmierci Mao, skutecznie przyczyniła się do nasilenia rewizjonizmu na świecie. Jaki był więc nasz główny obowiązek w powstrzymywaniu fali rewizjonizmu? Oczywiście było to trzymanie wysoko flagi MLM i inspirowanie ludzi naszą ideologią. Enver Hodża z Albanii, który za życia Mao ogłosił go «Wielkim Nauczycielem Proletariatu» i bronił go z zapałem, po jego śmierci zaczął go atakować. W starciu ideologii Mao i Chruszczowa oraz Mao i Hodży nasza partia stała po stronie Mao i nadal to robi.
Internacjonalizm i rewolucja światowa:
TKP(ML) jest partią proletariacką wywodzącą się z różnych narodów zamieszkujących Turcję i turecki Kurdystan. Fakt, że za punkt wyjścia przyjmujemy rewolucję w Turcji i tureckim Kurdystanie, nie oznacza, że jesteśmy nacjonalistami. Wierzymy, że osiągnięcie światowej rewolucji będzie procesem stopniowym i będzie się odbywać kraj po kraju. Dlatego TKP(ML) uważa za jeden ze swoich głównych obowiązków utrzymywanie solidarności ze wszystkimi cierpiącymi z powodu imperializmu, faszyzmu i wszelkiego rodzaju fundamentalizmów. Chociaż naszym głównym celem jest osiągnięcie rewolucji ogólnoświatowej, sympatyzujemy i wspieramy powszechne demokratyczne i postępowe zmagania.
W sferze narodowej
Warunki ekonomiczne
Aby przeprowadzić rewolucję, TKP(ML) uważa, że przede wszystkim konieczne jest sporządzenie rewolucyjnej analizy gospodarczej struktury naszego kraju. Po drugie, konieczne jest, abyśmy sformułowali rewolucyjny plan, a następnie wprowadzili go w życie. W wyniku tej analizy TKP(ML) zrozumiała, że Turcja jest gospodarczo, militarnie i politycznie pod bezpośrednią kontrolą międzynarodowego imperializmu. Chociaż może się wydawać, że jest to kraj niepodległy, w rzeczywistości większe miasta Turcji są uzależnione od zagranicznego kapitału, a na obszarach wiejskich i w tureckim Kurdystanu dominują stosunki półfeudalne, dlatego partia uważa strukturę gospodarczą Turcji za półkolonialną, półfeudalną i zależną we wszystkich aspektach od imperializmu. Gospodarka Turcji przed nadejściem imperializmu była kolonialna i feudalna, a po nadejściu imperialistów struktura gospodarcza stała się półkolonialna i półfeudalna.
Warunki polityczne
Państwo tureckie zawsze prześladowało i stosowało brutalne metody, próbując stłumić ruchy rewolucyjne i demokratyczne w Turcji. Warunki polityczne w Turcji nie mogą być oddzielone od warunków ekonomicznych, ponieważ te pierwsze są zależne od tych drugich. Polityka każdego kraju jest odzwierciedleniem jego struktury gospodarczej. Będąc półkolonialną i półfeudalną, gospodarka Turcji jest zatem słaba: stąd polityka państwa jest faszystowska, reakcyjna i opresyjna. W Turcji niewielka klasa panująca, złożona głównie z kompradorów, współpracuje bezpośrednio lub pośrednio z imperialistami. Tak więc, gdy biedna i uciskana większość domaga się praw człowieka lub prosi o swoje prawa społeczne i ekonomiczne, jest brutalnie i barbarzyńsko tłumiona. W całej 75-letniej historii Republiki Tureckiej system parlamentarny nie działał. Rola tego parlamentu jest fikcyjna, a w rzeczywistości jest on daleki od demokracji i jest raczej reżimem marionetkowym według standardów burżuazyjno–demokratycznych. Głównymi filarami państwa tureckiego są armia i policja, a nie parlament. Republika Turcji jako państwo, ze swoją parlamentarną i wojskową biurokracją oraz biurokratycznymi instytucjami i placówkami, jest reakcyjna i faszystowska. W całej współczesnej historii Turcji ani burżuazja, ani organizacje rewizjonistyczne nie były w stanie dostrzec realiów swojej sytuacji, podczas gdy nasza partia, od początku lat siedemdziesiątych, stosując metodologię materialistyczną, była w stanie ujawnić istotę kemalizmu, który jest faszystowsko-rasistowsko-nacjonalistyczny.
Jakiego rodzaju rewolucja?
Podsumowanie warunków gospodarczych i politycznych naszego kraju zostało już przedstawione – typ państwa, który jest kształtowany przez tę strukturę, jest faszystowski i stanowi przykład skrajnej reakcji. Państwo tureckie nie waha się używać siły i przemocy przeciwko rewolucjonistom i ludowi, aby osiągnąć swoje cele. Demokracja i struktura państwa tureckiego są ze sobą nie do pogodzenia. Jaki jest tego rezultat? Współpraca wąskiej grupy kompradorów z międzynarodowymi finansistami, którzy wykorzystują Turcję dla własnych korzyści. Dlatego rewolucja w Turcji powinna mieć na celu niezależność gospodarczą i demokrację w dziedzinie polityki. Rewolucja powinna być antyimperialistyczna, antyfeudalna i antyfaszystowska. Powinna mieć proletariackie przywództwo w celu przeprowadzenia «Rewolucji Ludowo–Demokratycznej». Ponieważ Turcja nie jest kolonią, problem narodowy nie stanowi głównego problemu konfliktu, chociaż popieramy prawa Kurdów w ich walce o samostanowienie, pod warunkiem, że są one antyimperialistyczne. Uważamy, że RLD rozwiązałaby problemy niepodległości narodowej poprzez likwidację imperialistycznej dominacji. RLD powinna dążyć do zniesienia kapitalizmu kompradorskiego i półfeudalnych stosunków. Po osiągnięciu rewolucji demokratycznej, następnym krokiem jest rewolucja socjalistyczna.
Rewolucja a klasy kontrrewolucyjne
Klasy w społeczeństwie tureckim, które mają najlepsze stosunki z imperializmem, to burżuazja kompradorska, wielcy właściciele ziemscy, wysocy rangą biurokraci, oficerowie armii i policji oraz lichwiarze. Są to wrogowie rewolucji, a ich obalenie jest naszym głównym celem. Im skuteczniej przezwyciężymy te klasy, tym skuteczniej wykorzenimy imperializm i powstrzymamy jego rozwój, ponieważ to właśnie te klasy są kamieniem węgielnym imperializmu w naszym kraju. Te klasy, które najbardziej skorzystają na rewolucji, to klasa robotnicza, chłopstwo (które rozciąga się od bezrolnych chłopów do drobnych rolników), drobna burżuazja i lewicowe skrzydło burżuazji narodowej. Jednak kluczowe jest, aby przywództwo rewolucji było proletariackie, podobnie jak jej ideologia, w przeciwnym razie rewolucja zawsze będzie zagrożona.
Droga do rewolucji
Droga naszej rewolucji jest zdeterminowana przez warunki panujące w naszym kraju. Innymi słowy, nasza struktura polityczna państwa, która opiera się na strukturze społeczno-ekonomicznej, kulturze społecznej, tradycjach i zwyczajach oraz strukturze narodu, określa drogę do rewolucji. W krajach półfeudalnych, półkolonialnych, takich jak Turcja, wiele grup społecznych już sprzeciwia się burżuazji kompradorskiej i jej sojusznikom. Ponieważ państwo jest antydemokratyczne i faszystowskie, walki te nieuchronnie stają się brutalne. W tych okolicznościach komuniści muszą przyjąć metodę walki, która zjednoczy masy przeciwko państwu. Partia komunistyczna musi zastosować metodę, która pozwoli masom walczyć na wybranym przez nie terenie, tam gdzie są najsilniejsze, i atakować wroga tam, gdzie jest najsłabszy. W wyniku analizy tych czynników Wojna Ludowa, która została sprawdzona i udowodniono jej słuszność na przykładzie Komunistycznej Partii Chin, została określona jako właściwa ścieżka, którą partia powinna podążać, aby doprowadzić do rewolucji. Wojna Ludowa rozpocznie się na obszarach wiejskich, a stamtąd rozprzestrzeni się na miasta. Początkowo walka przybierze formę wojny partyzanckiej, a później, w miarę rozprzestrzeniania się rewolucji, przybierze formę wojny konwencjonalnej. Również poglądy i postawa ludu oznaczają, że nie jest on nieprzychylny koncepcji walki zbrojnej. Wojna Ludowa nigdy nie pozbawi klasy robotniczej prominentnej roli. Wręcz przeciwnie, bez uzyskania poparcia klasy robotniczej, Wojna Ludowa nie może przejąć władzy. Wojna ludowa składa się z trzech etapów. Po pierwsze, utrzymywanie strategicznej obrony i taktyka «uderz i uciekaj» stosowana w wojnie partyzanckiej. Równowaga strategiczna jest drugim etapem i występuje, gdy wyrównuje się poziom sił rewolucyjnych i państwa. Ostatnim etapem jest ofensywa strategiczna. Celem wojny ludowej jest wzmocnienie pozycji klasy robotniczej w całym kraju, zwłaszcza w miastach. Z powodów wymienionych powyżej, wojna ludowa jest najważniejszym środkiem, jakim dysponujemy, aby osiągnąć nasz cel.
Trzy główne instrumenty naszej rewolucji
Program TKP(ML) określa formę naszej rewolucji. Zgodnie z tym programem, rewolucja w Turcji i tureckim Kurdystanie ma trzy podstawowe instrumenty. Pierwszym z nich jest Partia Komunistyczna, której ideologia, strategia polityczna i praktyka są wytycznymi dla rewolucji. Przejmie ona również ndowództwo nad rewolucją. Bez Partii Komunistycznej, zarówno przed, jak i po rewolucji, nie możemy odnieść sukcesu. Drugim instrumentem jest Armia Ludowa, która będzie realizować komunistyczną politykę wojenną i działać pod przywództwem Partii Komunistycznej. Trzecim instrumentem jest Zjednoczony Front Ludowy, który będzie składał się z tych klas i grup ludzi, które skorzystają na rewolucji; jemu również przewodzić będzie Partia Komunistyczna.
Rozwiązanie kwestii narodowej
Turcja składa się z wielu odrębnych narodów, ale kiedy wspomina się o «kwestii narodowej», natychmiast przychodzi na myśl Kurdystan. Chociaż istnieją również mniejszości ormiańskie, żydowskie, greckie, czerkieskie i pomackie (bułgarsko-tureckie), zostały one zasymilowane przez turecki nacjonalizm i faszystowskie państwo. Jednym z rezultatów tej wymuszonej asymilacji jest jednak to, że grupy te nadal są w pewnym stopniu przeciwne tureckiemu nacjonalizmowi. TKP(ML) musi włączyć prawa demokratyczne tych narodów do swojego programu. Jak wspomniano powyżej, «kwestia narodowa» oznacza dla nas kwestię kurdyjską. Po I wojnie światowej Kurdystan został podzielony między Turcję, Iran, Irak i Syrię, a podział ten został uznany przez imperialistów w 1923 r. w «Traktacie Lozańskim». Jeszcze przed pierwszą wojną światową Kurdowie byli nękani, w całej swojej historii byli ofiarami tortur i masakr, wyzysku i prześladowań, więc kurdyjska walka narodowa poprzedzała podział. W latach 1925-1939 tureccy nacjonaliści przeprowadzili masakrę ponad 100 000 Kurdów. Statusu politycznego Kurdystanu nie można łatwo sklasyfikować, ponieważ nie pasuje on ani do klasycznej, ani do «nowoczesnej» formy kolonializmu. Uważamy, że Kurdystan ma status «narodu uciskanego», choć zachowuje cechy klasycznego i «nowoczesnego» kolonializmu. Niektóre inne organizacje i partie zgadzają się z tą analizą. Jednakże, kiedy mówimy «naród uciskany», nie oznacza to, że Kurdowie są mniej uciskani, niż byliby, będąc kolonią. Wspomnieliśmy już, że Kurdystan został podzielony po I wojnie światowej przez imperialistów. Zasadniczo komuniści sprzeciwiają się podziałowi narodów, ponieważ walczymy o dobrowolne zjednoczenie ludzi i narodów. Nawet jeśli nie zgadzamy się z granicami narzuconymi przez imperialistów, granice te nadal istnieją. Dlatego TKP(ML) potępia podział Kurdystanu i wyraża solidarność z narodem kurdyjskim. Nasza rewolucja odbędzie się w Turcji i w północnej części Kurdystanu, która obejmuje Kurdów, Turków i niektóre inne mniejszości. Kurdyjska kwestia narodowa nie była tematem dyskusji wśród lewicowych organizacji, partii czy pojedynczych osób, dopóki Ibrahim Kaypakkaya nie podniósł tej kwestii na początku lat siedemdziesiątych, zrywając z tradycją tureckiego szowinizmu wśród tureckiej lewicy. Kemalistyczna ideologia państwowa wywarła tak duże piętno na tureckich lewicowcach, że kiedy usłyszeli, że Ibrahim Kaypakkaya uznał kemalizm za ideologię faszystowską, byli zszokowani i zdumieni. Na szczęście większość partii, które nie zgadzały się z analizą Ibrahima w latach 70., teraz przyznaje, że miał on rację. TKP(ML) rozważa kurdyjską kwestię narodową według zasad MLM, podobnie jak wszystkie inne sprawy. Jednocześnie odrzucamy kompromisowe stanowisko w odniesieniu do nacjonalizmu uciskanego narodu, gdy nacjonalizm ten zagraża jedności wszystkich robotników. Możemy powiedzieć, że analiza Ibrahima Kaypakkayi była ciosem dla tureckiego szowinizmu, który trwał przez poprzednie 50 lat Republiki Tureckiej. Rozwiązanie kurdyjskiej kwestii narodowej zależy całkowicie od wyniku rewolucji w Turcji. Dziś wydaje się, że niepodległość narodu kurdyjskiego nie jest możliwa bez rewolucji. Wiemy, że tureckie klasy panujące są wrogami demokracji i kurdyjskiej niepodległości, dlatego jesteśmy gotowi podjąć wspólne działania z wszelkimi demokratycznymi organizacjami i grupami, które również cierpią z powodu ucisku narodowego lub klasowego. Najważniejszą dla nas kwestią jest jedność klasowa z kurdyjskim proletariatem i komunistami. Nie możemy iść na ustępstwa w tej kwestii, ponieważ jest to jedna z głównych zasad naszej partii. Taka jedność klasowa pozwoli zrealizować RLD i tylko wtedy ludzie osiągną faktyczną swobodę. Powiedziawszy to, jeśli naród kurdyjski walczy dziś o niepodległość, TKP(ML) będzie wspierać i wyrażać solidarność z tą walką o demokrację i wolność. Niekiedy pojawią się sprzeczności między linią walki Kurdów, a interesami proletariatu i uciskanych mas w Turcji i Kurdystanie. W takich sytuacjach będziemy zobowiązani ją krytykować.
Wnioski
W tej broszurze staraliśmy się zwrócić uwagę na wewnętrzną i zewnętrzną linię polityczną i ideologię TKP(ML). W celu obalenia tureckiego reżimu faszystowskiego, walczymy militarnie i politycznie od momentu utworzenia partii w lutym 1972 roku. W bezpośrednim wyniku tego straciliśmy czterech sekretarzy generalnych i ponad 600 innych towarzyszy. W naszych ostatnich słowach chcemy oddać szacunek bojownikom i rewolucjonistom, którzy walczyli o wyzwolenie światowego proletariatu.
NIECH ŻYJE MARKSIZM-LENINIZM-MAOIZM
NIECH ŻYJE SOLIDARNOŚĆ ŚWIATOWEJ KLASY ROBOTNICZEJ
NIECH ŻYJE TKP(ML), JEJ ARMIA TIKKO I JEJ ORGANIZACJA MŁODZIEŻOWA TMLGB