Od 1848, roku wydania «Manifestu Komunistycznego» przez Karola Marksa i Fryderyka Engelsa, międzynarodowy proletariat toczy z burżuazją i innymi klasami reakcyjnymi walkę o władzę. Po prawie 200 latach działalności ruchu komunistycznego, komuniści mogą mieć wiele powodów do dumy, jako że przez ten czas proletariat odniósł szereg zwycięstw. Niestety, poniósł też wiele klęsk. Niezależnie od okoliczności, masy ludowe całego świata dzielnie walczą od 200 lat o komunizm. Ich symbolem był i nadal jest Czerwony Sztandar.
Dziś my, polscy komuniści i rewolucjoniści chcemy włączyć się ponownie w walkę międzynarodowego proletariatu o obalenie władzy burżuazji. Dlatego właśnie podnosimy Czerwony Sztandar – symbol krwi przelanej przez proletariat w walce o lepsze jutro, w walce o socjalizm i komunizm.
Z tego powodu powstał nasz portal. Z definicji, jesteśmy redakcją, a nie organizacją, jednak celem naszej działalności jest utworzenie w przyszłości organizacji, a później partii robotniczej, by być godnymi miana awangardy proletariatu. Chcemy, by fakt ten wybrzmiał jasno i dosadnie; dość już czasów, gdy polskie masy ludowe nie mają swojej politycznej reprezentacji. Dlatego też powstaje Czerwony Sztandar i chcemy, żeby przetarł on szlak na drodze do budowy nowej proletariackiej partii w Polsce.
Celem naszej pracy będzie publikacja tłumaczeń, własnych tekstów oraz tekstów klasyków marksizmu i innych organizacji socjalistycznych. Zagadnienia, jakimi będziemy się zajmować to:
– marksistowsko–leninowska analiza bieżących wydarzeń politycznych i społecznych,
– badanie historii ruchu robotniczego i historii dziejów klasowych ludzkości w ogóle w oparciu o materializm dialektyczny,
– marksistowska ekonomia polityczna,
– teoria socjalistyczna.
Historia upadku państw «bloku wschodniego» nie jest tylko dowodem na to, że socjalizm poniósł klęskę; jest to przede wszystkim dowód dokąd prowadzi rewizjonizm i oportunizm. W 1956 roku w ZSRR i innych państwach Układu Warszawskiego władzę przejęła narodowa burżuazja i ustanowiła rządy socjalfaszystowskie obalając dyktaturę proletariatu: w sferze ekonomicznej (reformy «liberalizacji» gospodarki Kosygina w 1956), ideologicznej (deklaracja powstania «państwa całego narodu» na XXII Zjeździe KPZR oraz obalanie innych teorii marksistowsko-leninowskich) oraz politycznej (socjalimperialistyczna dominacja ZSRR nad pozostałymi państwami «realnego socjalizmu»). Objawami tej choroby, jaką były rządy narodowej burżuazji, były raz po raz tłumione w bloku wschodnim powstania proletariatu (w Gruzji 1956, czy też na Wybrzeżu w Polsce w 1970), cykliczne kryzysy gospodarcze w tych krajach (typowe dla gospodarek kapitalistycznych) oraz wiele innych zjawisk, które ostatecznie doprowadziły do klęski (lub samorozwiązania) rewizjonizmu w latach 1989-1991.
Wielkim osiągnięciem proletariatu w okresie gdy pogłębiała się degrengolada państw Układu Warszawskiego, była rewolucja kulturalna w Chinach oraz zdobycze socjalistycznego modelu produkcji w tymże kraju. Przewodniczący Mao Tse-tung pokazał międzynarodowemu ruchowi komunistycznemu, jak w socjalizmie pogłębiać walkę klas przeciwko elementom reakcyjnym. Niestety i to nie uchroniło Chin przed kapitalistyczną kontrrewolucją, która nastąpiła w 1976 roku. Jest to jednak kolejna cenna lekcja dla światowego proletariatu, z której wyciągnięte muszą zostać należyte wnioski, by uniknąć podobnych błędów w przyszłości.
Te wydarzenia jasno nam pokazały, że istnieją tylko dwie drogi: droga kapitalistyczna i droga socjalistyczna, droga reakcji i droga postępu. Codziennie te dwie drogi ścierają się w nieubłaganej walce na całym świecie, a naszym zadaniem jest walczyć o zwycięstwo drogi postępu, jedynej drogi ludzkości.
Towarzysz Mao Tse-tung mówił: «Marksizm składa się z tysiąca prawd, ale wszystko sprowadza się do jednej: słusznie jest się buntować».
Podnieśmy Czerwony Sztandar!
Proletariusze wszystkich krajów, łączcie się!